zazdro

Zazdro­ścić, uży­wane jako rze­czow­nik.

uży­wane jako orzecz­nik do opisu sytu­acji, nie­odmienne.

Skoro od kilku lat mamy pozdro zamiast pozdro­wie­nia, to nie dziwi i zazdro. Ska­ca­nie wyra­zow nie na gra­nicy mor­fo­lo­gicz­nej tylko tak, żeby koń­czyły się na cha­rak­te­ry­styczne gło­ski (lubimy skróty na -o) języ­ko­znawcy nazy­wają muty­la­cją (daw­niej była to hań­biąca kara cie­le­sna odję­cia człon­ków). Muty­la­cja doro­wa­dza­jąca do postaci koń­czą­cej się -o lub -i jest bar­dzo popu­larna także w potocz­nej angielsz­czyź­nie (tak buduje się m.in. pseu­do­nimy). Ale i w pol­sz­czyź­nie zazdro ma za wzór nie tylko pozdro, ale i znacz­nie star­sze spoko czy rze­czow­ni­kowe kolo lub dyro.